Hier komt geen wapen in huis!

Ik was 15 en ik deed wel een beetje aan modelbouw. We hebben het over eind jaren 70. In Leeuwarden had je af en toe een soort hobbyisten beurs ofzo. Hoe het exact heette weet ik niet meer. Op een goede dag ben ik naar zo’n beurs gegaan, en daar stonden ook schietverenigingen. Ik kwam er voor hele andere dingen, maar wat ik daar zag sprak me toch wel aan. Ik had vrienden wier hun ouders een luchtbuks in huis hadden, maar bij ons thuis was dat niet het geval. Toen ik thuis kwam en zei dat ik wilde schieten was m’n moeder heel duidelijk, hier komt geen wapen in huis!

Toch was ik getriggerd en ging ik hier en daar een beetje bellen. Ik wilde weten wat het schieten en het lidmaatschap bij een schietvereniging zou kosten. Het was zo en zoveel. Maar ja ik zat een beetje met mijn zakgeld hé? Dat schoot voor een jongen als mij natuurlijk niet op. Toen ik wat ouder werd, moest ik in militaire dienst. Ik dacht mooi, dit is wat ik al die tijd al wilde! Maar omdat er geen goede begeleiding was vond ik het doodeng. Het schieten was slecht georganiseerd. We stonden met 30 man op een rijtje en een beetje om het schieten heen te kijken. Ik dacht als het nu mis gaat, dan gaat het ook goed mis. Er stond een beroepssergeant bij, maar de rest was allemaal dienstplichtig en had er geen kaas van gegeten. Natuurlijk heb ik een paar schoten gelost, maar dat stelde niet veel voor. De ervaring zelf is wel blijven hangen.

Ik was begin 20 toen ik ging werken in Groningen. In die tussenjaren heb ik alle magazines waar ik maar mijn handen op kon leggen, verzameld. Engels, Nederlands, Duits, het maakte me allemaal niet uit. Ik las veel over alle soorten modellen en kwam in een paar jaar tijd veel te weten. Maar het werd nu wel eens tijd om echt te gaan schieten, en bovenal de grondbeginselen van de schietsport en de daarbij behorende veiligheidsregels goed te leren kennen. Omdat ik er zoveel over had gelezen, was ik goed op de hoogte. Zo kwam het dat voordat ik ooit een wapen in mijn handen had gehad, exact wist hoe ik er een uit elkaar moest halen. In Groningen werd ik uiteindelijk lid van een schietvereniging en heb ik goed les gekregen.

Geschiedenis, techniek en verzamelen

Vandaaruit is de hobby langzaam uitgegroeid tot hoe ik het vandaag de dag beleef. Ik had natuurlijk al veel gelezen, en ontdekte veel over antieke wapens. Ik vond dat mateloos interessant, de geschiedenis, het stukje techniek, de engineering van een wapen, met name het beteugelen van krachten. Het lossen van een schot, daar komen veel krachten bij kijken. En jij als schutter moet het zelf doen hé? Je komt jezelf tegen, je kan niemand anders de schuld geven, alles in je lijf en het hele moment van het lossen van een schot moet kloppen.

Op dit moment zit ik meer in de luchtwapens. het houden van luchtwapens is wat eenvoudiger, aangezien je hier geen vergunning voor nodig hebt. Het aantal wapens dat je mag houden is beperkt tot maximaal 5. Toen ik begon lag dat aantal hoger. Als verzamelaar zoek ik mijn eigen wegen. Omdat ‘lucht’ en ‘antiek’ in Nederland nog ‘vrij’ zijn, heb ik mijn aandacht daarop gericht. Antieke wapens zijn wapens die in principe werken met zwartkruit. Ook is het jaartal van belang. Wapens voor een bepaald jaar mogen wel, daarna weer niet. Je moet wel een beetje weten hoe het zit, maar er is ook een grijs gebied waarvan experts het ook niet exact weten. Dit valt op detailniveau van types, lengtes en alle andere technische specificaties ook niet te beschrijven. Als verzamelaar kun je die grens wel opzoeken.

Het is de schietsport die ons verbindt

Nadat ik in Groningen en Utrecht heb gewoond ben ik weer teruggekomen in Leeuwarden. Ik zit al weer jaren bij de SV in Leeuwarden. Wanneer je langer bij een schietvereniging zit, leer je de leden ook op een ander vlak goed kennen. Dat vind ik erg mooi aan de schietsport. Daarnaast vind je hier alle lagen van de bevolking, het is de hobby welke ze toevallig bindt. Zo zitten de bouwvakkers, advocaten, gezondheidsmedewerkers en politici gewoon met elkaar aan de bar. In Utrecht waren er ook een aantal chirurgen lid van de vereniging. Los van de sport was het voor hun ook een manier om de stabiliteit van hun handen te trainen. Hoe mooi is dat? Dat zijn dingen die je aan de buitenkant van zo’n vereniging niet ziet. Ook ben ik wel eens iemand tegengekomen die beschadigde pezen had, en van de fysiotherapeut te horen had gekregen dat de schietsport wel iets kon zijn, omdat de schietbewegingen kon helpen de pezen en spieren verder te versterken.

Het mooie aan deze vereniging is iedereen zijn of haar weg hier wel kan vinden. Er zijn vele disciplines, en meerdere avonden waarop je de sport kunt beoefenen. Zelf heb ik onregelmatige diensten en kan ik niet op vaste tijdstippen. Dit geldt ook voor bijvoorbeeld middenstanders. Zij kunnen niet op vrijdagavond, omdat hun winkel dan open is. En qua kosten, je kunt het ook zo duur maken als dat je zelf wilt. Je hoeft niet gelijk alles zelf aan te schaffen, vanuit de vereniging kun je alles lenen en huren. Dat maakt het ook benaderbaar. Ook als je lichamelijk minder mobiel bent, of je ogen of handen minder worden, er zijn altijd wegen waardoor jij je nog gewoon de sport kunt beoefenen. Het aanbod binnen het sportschieten is zo breed dat iedereen, zeker als je er wat langer rondloopt, zijn of haar plek er wel in kan vinden.